Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

in terris

  • 1 Rar(a) avis in terris

    = Rara avis
    Редкая птица, редчайшая птица на свете.
    Ювенал, "Сатиры", VI, 165-170:
    Sít formósa decéns, divés fecúnda, vetústos
    Pórticibús dispónat avós, intáctior ómni
    Crínibus éffusís bellúm diriménte Sabína,
    Rár(a) avis ín terrís nigróque simíllima cýcno:
    Пусть и красива она и стройна, плодовита, богата,
    С ликами предков по портикам, и целомудрием спорит
    С девой сабинской, что бой прекращает, власы распустивши
    Словом, редчайшая птица земли, как черная лебедь, -
    Вынесешь разве жену, у которой все совершенства?
    (Перевод Д. Недовича и Ф. Петровского)
    А Горни оказался таким ослом и трусом, что не дал - Макфарлин никакого удовлетворения за нанесенное ей оскорбление и самым недостойным образом порвал с тем единственным сотрудником в его напыщенном журнальчике, у которого действительно были идеи. Rara avis в его журнальчике. (К. Маркс - Ф. Энгельсу, 23.II 1851.)
    Барыня, о которой говорите вы, скажут мне, не общий тип, а исключение, эксцентричность... Не спорю, - моя барыня rara avis in terra, экземпляр редкого пернатого, встречающегося, к счастию, не на каждом шагу. (Б. М. Маркевич, Письма графу А. К. Толстому.)
    Я думаю, сударыня, вчера в церкви на вечерне ваша милость заметили молодую женщину, одетую в одно из ваших заморских платьев; помнится, я как-то видел его на вашей милости. Однако в деревне такой наряд rara avis in terris nigroque simillima cycno, что означает, сударыня, "редкая на земле птица, вроде как черный лебедь". (Генри Фильдинг, История Тома Джонса Найденыша.)
    Парфлит снова целовал ее, и все ее тело испытывало странное и сладкое чувство. Тело не хотело двигаться. "О, не шевелись, - говорило око. - Не останавливай его, позволь ему продолжать. Так долго все во мне ожидало этого, так долго, так долго". "Честное слово, - размышлял Парфлит между поцелуями, - она, пожалуй, настоящая девственница. Rara avis". (Ричард Олдингтон, Дочь полковника.)
    Толстеют ли люди от шуток, или сама толщина располагает к шутке - этого я никогда не мог узнать доподлинно, но во всяком случае худощавый шутник rara avis in terris. (Эдгар По, Бочонок амонтильядо.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Rar(a) avis in terris

  • 2 Non est ad astra mollis e terris via

    There is no easy way from the earth to the stars. (Seneca)

    Latin Quotes (Latin to English) > Non est ad astra mollis e terris via

  • 3 tera

    terra (archaic tera, Varr. L. L. 5, 4, 21), ae ( gen. terras, Naev. ap. Prisc. p. 679 P.: terraï, Enn. ap. Charis. p. 7 ib. (Ann. v. 479 Vahl.); Lucr. 1, 212; 1, 251; 2, 1063; 3, 989 et saep.), f. [perh. Sanscr. root tarsh-, to be dry, thirsty; Lat. torreo, torris; Germ Durst; Engl. thirst; prop. the dry land], the earth, opp. to the heavens, the sea, the air, etc.; land, ground, soil (cf.: tellus, solum).
    I.
    In gen.:

    principio terra universa cernatur, locata in mediā sede mundi, solida et globosa et undique ipsa in sese nutibus suis conglobata, etc.,

    Cic. N. D. 2, 39, 98:

    terra in medio mundo sita,

    id. Tusc. 1, 17, 40:

    hunc statum esse hujus totius mundi atque naturae, rotundum ut caelum, terra ut media sit, eaque suā vi nutuque teneatur,

    id. de Or. 3, 45, 178:

    umbra terrae,

    id. Rep. 1, 14, 22:

    terrae motus,

    earthquakes, id. Div. 1, 18, 35; 1, 35, 78; cf. Sen. Q. N. 6, 1, 1 sqq.; Curt. 4, 4 fin.: Plin. 2, 79, 81, § 191 sq.:

    res invectae ex terrā,

    Cic. Rep. 2, 5, 10:

    terra continens adventus hostium denuntiat,

    id. ib. 2, 3, 6:

    Massilia fere ex tribus oppidi partibus mari alluitur: reliqua quarta est, quae aditum habeat a terrā,

    Caes. B. C. 2, 1:

    cui parti (insulae) nulla est objecta terra,

    id. B. G. 5, 13:

    iter terrā petere,

    Cic. Planc. 40, 96; cf.:

    ipse terrā eodem pergit,

    Liv. 31, 16, 3:

    esse in terrā atque in tuto loco,

    on solid ground, Plaut. Merc. 1, 2, 87:

    ex magnā jactatione terram videns,

    Cic. Mur. 2, 4: terrā marique, by land and by water (very freq.), id. Att. 9, 1, 3; id. Imp. Pomp. 19, 56; Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 9, 2; Sall. C. 13, 3; cf. Cic. Ac. 2, 38, 120:

    insidiae terrā marique factae,

    id. Verr. 1, 2, 3;

    the form et terrā et mari is also class.,

    id. ib. 2, 2, 39, § 96 (B. and K. bracket the first et); 2, 5, 50, § 131; id. Mur. 15, 33; Liv. 37, 29, 5; Nep. Hann. 10, 2; id. Ham. 1, 2; id. Alcib. 1, 2; Sen. Ep 60, 2; 101, 4;

    for which also: bellum terrā et mari comparat,

    id. Att. 10, 4, 3:

    terrā ac mari,

    id. Verr. 2, 2, 2, § 4:

    marique terrāque usque quāque quaeritat,

    Plaut. Poen. prol. 105:

    aut terrā aut mari,

    id. Ps. 1, 3, 83:

    mari atque terrā,

    Sall. C. 53, 2:

    mari ac terrā,

    Flor. 2, 8, 11:

    mari terrāque,

    Liv. 37, 11, 9; 37, 52, 3:

    natura sic ab his investigata est, ut nulla pars caelo, mari, terrā (ut poëtice loquar) praetermissa sit,

    Cic. Fin. 5, 4, 9:

    eorum, quae gignuntur e terrā, stirpes et stabilitatem dant iis, quae sustinent, et ex terrā sucum trahunt, etc.,

    id. N. D. 2, 47, 120:

    num qui nummi exciderunt, ere, tibi, quod sic terram Obtuere?

    Plaut. Bacch. 4, 4, 17:

    tollere saxa de terrā,

    Cic. Caecin. 21, 60:

    tam crebri ad terram accidebant, quam pira,

    Plaut. Poen. 2, 38; so,

    ad terram,

    id. Capt. 4, 2, 17; id. Pers. 2, 4, 22; id. Rud. 4, 3, 71:

    aliquem in terram statuere,

    Ter. Ad. 3, 2, 18:

    ne quid in terram defluat,

    Cic. Lael. 16, 58:

    penitus terrae defigitur arbos,

    Verg. G. 2, 290; so. terrae (dat.), id. ib. 2, 318; id. A. 11, 87; Ov. M. 2, 347; Liv. 5, 51, 3; Plin. 14, 21, 27, § 133 al.:

    sub terris si jura deum,

    in the infernal regions, Prop. 3, 5 (4, 4), 39; cf.:

    mei sub terras ibit imago,

    Verg. A. 4, 654:

    genera terrae,

    kinds of earth, Plin. 35, 16, 53, § 191:

    Samia terra,

    Samian pottery clay, id. 28, 12, 53, § 194: terrae filius, son of earth, i. e. human being, Cic. Att. 1, 13, 4:

    terrā orti,

    natives of the soil, aborigines, autochthones, Quint. 3, 7, 26: cum aquam terramque ab Lacedaemoniis petierunt, water and earth (as a token of subjection), Liv. 35, 17, 7:

    terram edere,

    Cels. 2, 7, 7. —
    B.
    Personified, Terra, the Earth, as a goddess;

    usu. called Tellus, Magna Mater, Ceres, Cybele, etc.: jam si est Ceres a gerendo, Terra ipsa dea est et ita habetur: quae est enim alia Tellus?

    Cic. N. D. 3, 20, 52; cf. Varr. R. R. 1, 1, 5; Ov. F. 6, 299; 6. 460; Hyg. Fab. 55; 140; 152; Naev. 2, 16; Suet. Tib. 75. —
    II.
    In partic., a land, country, region, territory (cf.: regio, plaga, tractus): Laurentis terra, Enn. ap. Prisc. p. 762 P. (Ann. v. 35 Vahl.):

    terra erilis patria,

    Plaut. Stich. 5. 2, 2; cf.:

    in nostrā terrā in Apuliā,

    id. Cas. prol. 72:

    tua,

    id. Men. 2, 1, 4:

    mea,

    Ov. Tr. 1, 1, 128:

    in hac terrā,

    Cic. Lael. 4, 13:

    in eā terrā (sc. Sicilia),

    id. Verr. 2, 4, 48, § 106:

    terra Gallia,

    Caes. B. G. 1, 30:

    terra Italia,

    Liv. 25 7, 4 Drak. N. cr.; 29, 10, 5; 30, 32, 6; 38, 47 6; 39, 17, 2;

    42, 29, 1: Africa,

    id. 29, 23, 10 Hispania, id. 38, 58, 5:

    Pharsalia,

    id. 33, 6, 11. —In plur.:

    in quascumque terras,

    Cic. Rep. 2, 4, 9:

    eae terrae,

    id. Verr. 2, 3, 18, § 47:

    qui terras incolunt eas, in quibus, etc.,

    id. N. D. 2, 16, 42:

    abire in aliquas terras,

    id. Cat. 1, 8, 20:

    (Cimbri) alias terras petierunt,

    Caes. B. G. 7, 77 et saep. — Esp., terrae, the earth, the world:

    pecunia tanta, quanta est in terris,

    in the whole earth, in the world, Cic. Agr. 2, 23, 62:

    quid erat in terris, ubi, etc.,

    id. Phil. 2, 19, 48; 2, 20, 50; 2, 23, 57; id. Cael. 5, 12:

    ruberes Viveret in terris te si quis avarior,

    Hor. Ep. 2, 2, 157; Sen. Prov. 2, 9; so,

    aureus hanc vitam in terris Saturnus agebat,

    Verg. G. 2, 538:

    terrarum cura,

    id. ib. 1, 26. — Ante-class., also in terrā, in the world:

    quibus nunc in terrā melius est?

    Plaut. Poen. 5, 4, 100:

    scelestiorem in terrā nullam esse alteram,

    id. Cist. 4, 1, 8; id. Mil. 1, 1, 52; 2, 3, 42; id. Bacch. 5, 2, 51; id. Aul. 5, 9, 12; id. Curc. 1, 2, 51.—Hence also the phrase orbis terrarum, the world, the whole world, all nations:

    quae orbem terrarum implevere famā,

    Plin. 36, 36, 13, § 76:

    Graecia in toto orbe terrarum potentissima,

    id. 18, 7, 12, § 65:

    cujus tres testes essent totum orbem terrarum nostro imperio teneri,

    Cic. Balb. 6, 16; but freq. also orbis terrarum, the world, i. e. the empire of Rome:

    orbis terrarum gentiumque omnium,

    id. Agr. 2, 13, 33; cf. id. Rosc. Am. 36, 103;

    while orbis terrae,

    the globe, the earth, the world, id. Phil. 13, 15, 30; id. Fam. 5, 7, 3; id. Fl. 41, 103; id. Agr. 1, 1, 2;

    but also with ref. to the Roman dominion,

    id. de Or. 3, 32, 131; id. Sull. 11, 33; id. Dom. 42, 110; id. Phil. 8, 3, 10; id. Off, 2, 8, 27; id. Cat. 1, 1, 3; cf.

    of the Senate: publicum orbis terrae consilium,

    id. Fam. 3, 8, 4; id. Cat. 1, 4, 9; id. Phil. 3, 14, 34; 4, 6, 14; 7, 7, 19;

    v. orbis: quoquo hinc asportabitur terrarum, certum est persequi,

    Ter. Phorm. 3, 3, 18: ubi terrarum esses, ne suspicabar quidem, in what country, or where in the world, Cic. Att. 5, 10, 4, so, ubi terrarum, id. Rab. Post. 13, 37:

    ubicumque terrarum,

    id. Verr. 2, 5, 55, § 143; id. Phil. 2, 44, 113.

    Lewis & Short latin dictionary > tera

  • 4 terra

    terra (archaic tera, Varr. L. L. 5, 4, 21), ae ( gen. terras, Naev. ap. Prisc. p. 679 P.: terraï, Enn. ap. Charis. p. 7 ib. (Ann. v. 479 Vahl.); Lucr. 1, 212; 1, 251; 2, 1063; 3, 989 et saep.), f. [perh. Sanscr. root tarsh-, to be dry, thirsty; Lat. torreo, torris; Germ Durst; Engl. thirst; prop. the dry land], the earth, opp. to the heavens, the sea, the air, etc.; land, ground, soil (cf.: tellus, solum).
    I.
    In gen.:

    principio terra universa cernatur, locata in mediā sede mundi, solida et globosa et undique ipsa in sese nutibus suis conglobata, etc.,

    Cic. N. D. 2, 39, 98:

    terra in medio mundo sita,

    id. Tusc. 1, 17, 40:

    hunc statum esse hujus totius mundi atque naturae, rotundum ut caelum, terra ut media sit, eaque suā vi nutuque teneatur,

    id. de Or. 3, 45, 178:

    umbra terrae,

    id. Rep. 1, 14, 22:

    terrae motus,

    earthquakes, id. Div. 1, 18, 35; 1, 35, 78; cf. Sen. Q. N. 6, 1, 1 sqq.; Curt. 4, 4 fin.: Plin. 2, 79, 81, § 191 sq.:

    res invectae ex terrā,

    Cic. Rep. 2, 5, 10:

    terra continens adventus hostium denuntiat,

    id. ib. 2, 3, 6:

    Massilia fere ex tribus oppidi partibus mari alluitur: reliqua quarta est, quae aditum habeat a terrā,

    Caes. B. C. 2, 1:

    cui parti (insulae) nulla est objecta terra,

    id. B. G. 5, 13:

    iter terrā petere,

    Cic. Planc. 40, 96; cf.:

    ipse terrā eodem pergit,

    Liv. 31, 16, 3:

    esse in terrā atque in tuto loco,

    on solid ground, Plaut. Merc. 1, 2, 87:

    ex magnā jactatione terram videns,

    Cic. Mur. 2, 4: terrā marique, by land and by water (very freq.), id. Att. 9, 1, 3; id. Imp. Pomp. 19, 56; Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 9, 2; Sall. C. 13, 3; cf. Cic. Ac. 2, 38, 120:

    insidiae terrā marique factae,

    id. Verr. 1, 2, 3;

    the form et terrā et mari is also class.,

    id. ib. 2, 2, 39, § 96 (B. and K. bracket the first et); 2, 5, 50, § 131; id. Mur. 15, 33; Liv. 37, 29, 5; Nep. Hann. 10, 2; id. Ham. 1, 2; id. Alcib. 1, 2; Sen. Ep 60, 2; 101, 4;

    for which also: bellum terrā et mari comparat,

    id. Att. 10, 4, 3:

    terrā ac mari,

    id. Verr. 2, 2, 2, § 4:

    marique terrāque usque quāque quaeritat,

    Plaut. Poen. prol. 105:

    aut terrā aut mari,

    id. Ps. 1, 3, 83:

    mari atque terrā,

    Sall. C. 53, 2:

    mari ac terrā,

    Flor. 2, 8, 11:

    mari terrāque,

    Liv. 37, 11, 9; 37, 52, 3:

    natura sic ab his investigata est, ut nulla pars caelo, mari, terrā (ut poëtice loquar) praetermissa sit,

    Cic. Fin. 5, 4, 9:

    eorum, quae gignuntur e terrā, stirpes et stabilitatem dant iis, quae sustinent, et ex terrā sucum trahunt, etc.,

    id. N. D. 2, 47, 120:

    num qui nummi exciderunt, ere, tibi, quod sic terram Obtuere?

    Plaut. Bacch. 4, 4, 17:

    tollere saxa de terrā,

    Cic. Caecin. 21, 60:

    tam crebri ad terram accidebant, quam pira,

    Plaut. Poen. 2, 38; so,

    ad terram,

    id. Capt. 4, 2, 17; id. Pers. 2, 4, 22; id. Rud. 4, 3, 71:

    aliquem in terram statuere,

    Ter. Ad. 3, 2, 18:

    ne quid in terram defluat,

    Cic. Lael. 16, 58:

    penitus terrae defigitur arbos,

    Verg. G. 2, 290; so. terrae (dat.), id. ib. 2, 318; id. A. 11, 87; Ov. M. 2, 347; Liv. 5, 51, 3; Plin. 14, 21, 27, § 133 al.:

    sub terris si jura deum,

    in the infernal regions, Prop. 3, 5 (4, 4), 39; cf.:

    mei sub terras ibit imago,

    Verg. A. 4, 654:

    genera terrae,

    kinds of earth, Plin. 35, 16, 53, § 191:

    Samia terra,

    Samian pottery clay, id. 28, 12, 53, § 194: terrae filius, son of earth, i. e. human being, Cic. Att. 1, 13, 4:

    terrā orti,

    natives of the soil, aborigines, autochthones, Quint. 3, 7, 26: cum aquam terramque ab Lacedaemoniis petierunt, water and earth (as a token of subjection), Liv. 35, 17, 7:

    terram edere,

    Cels. 2, 7, 7. —
    B.
    Personified, Terra, the Earth, as a goddess;

    usu. called Tellus, Magna Mater, Ceres, Cybele, etc.: jam si est Ceres a gerendo, Terra ipsa dea est et ita habetur: quae est enim alia Tellus?

    Cic. N. D. 3, 20, 52; cf. Varr. R. R. 1, 1, 5; Ov. F. 6, 299; 6. 460; Hyg. Fab. 55; 140; 152; Naev. 2, 16; Suet. Tib. 75. —
    II.
    In partic., a land, country, region, territory (cf.: regio, plaga, tractus): Laurentis terra, Enn. ap. Prisc. p. 762 P. (Ann. v. 35 Vahl.):

    terra erilis patria,

    Plaut. Stich. 5. 2, 2; cf.:

    in nostrā terrā in Apuliā,

    id. Cas. prol. 72:

    tua,

    id. Men. 2, 1, 4:

    mea,

    Ov. Tr. 1, 1, 128:

    in hac terrā,

    Cic. Lael. 4, 13:

    in eā terrā (sc. Sicilia),

    id. Verr. 2, 4, 48, § 106:

    terra Gallia,

    Caes. B. G. 1, 30:

    terra Italia,

    Liv. 25 7, 4 Drak. N. cr.; 29, 10, 5; 30, 32, 6; 38, 47 6; 39, 17, 2;

    42, 29, 1: Africa,

    id. 29, 23, 10 Hispania, id. 38, 58, 5:

    Pharsalia,

    id. 33, 6, 11. —In plur.:

    in quascumque terras,

    Cic. Rep. 2, 4, 9:

    eae terrae,

    id. Verr. 2, 3, 18, § 47:

    qui terras incolunt eas, in quibus, etc.,

    id. N. D. 2, 16, 42:

    abire in aliquas terras,

    id. Cat. 1, 8, 20:

    (Cimbri) alias terras petierunt,

    Caes. B. G. 7, 77 et saep. — Esp., terrae, the earth, the world:

    pecunia tanta, quanta est in terris,

    in the whole earth, in the world, Cic. Agr. 2, 23, 62:

    quid erat in terris, ubi, etc.,

    id. Phil. 2, 19, 48; 2, 20, 50; 2, 23, 57; id. Cael. 5, 12:

    ruberes Viveret in terris te si quis avarior,

    Hor. Ep. 2, 2, 157; Sen. Prov. 2, 9; so,

    aureus hanc vitam in terris Saturnus agebat,

    Verg. G. 2, 538:

    terrarum cura,

    id. ib. 1, 26. — Ante-class., also in terrā, in the world:

    quibus nunc in terrā melius est?

    Plaut. Poen. 5, 4, 100:

    scelestiorem in terrā nullam esse alteram,

    id. Cist. 4, 1, 8; id. Mil. 1, 1, 52; 2, 3, 42; id. Bacch. 5, 2, 51; id. Aul. 5, 9, 12; id. Curc. 1, 2, 51.—Hence also the phrase orbis terrarum, the world, the whole world, all nations:

    quae orbem terrarum implevere famā,

    Plin. 36, 36, 13, § 76:

    Graecia in toto orbe terrarum potentissima,

    id. 18, 7, 12, § 65:

    cujus tres testes essent totum orbem terrarum nostro imperio teneri,

    Cic. Balb. 6, 16; but freq. also orbis terrarum, the world, i. e. the empire of Rome:

    orbis terrarum gentiumque omnium,

    id. Agr. 2, 13, 33; cf. id. Rosc. Am. 36, 103;

    while orbis terrae,

    the globe, the earth, the world, id. Phil. 13, 15, 30; id. Fam. 5, 7, 3; id. Fl. 41, 103; id. Agr. 1, 1, 2;

    but also with ref. to the Roman dominion,

    id. de Or. 3, 32, 131; id. Sull. 11, 33; id. Dom. 42, 110; id. Phil. 8, 3, 10; id. Off, 2, 8, 27; id. Cat. 1, 1, 3; cf.

    of the Senate: publicum orbis terrae consilium,

    id. Fam. 3, 8, 4; id. Cat. 1, 4, 9; id. Phil. 3, 14, 34; 4, 6, 14; 7, 7, 19;

    v. orbis: quoquo hinc asportabitur terrarum, certum est persequi,

    Ter. Phorm. 3, 3, 18: ubi terrarum esses, ne suspicabar quidem, in what country, or where in the world, Cic. Att. 5, 10, 4, so, ubi terrarum, id. Rab. Post. 13, 37:

    ubicumque terrarum,

    id. Verr. 2, 5, 55, § 143; id. Phil. 2, 44, 113.

    Lewis & Short latin dictionary > terra

  • 5 terra

    I ae f.
    1)
    t. contĭnens Cs — континент, материк
    б) почва ( ex terra sucum trahĕre C); суша ( terrā manque C); земная поверхность
    terrae filius C — (какой-то) человек, незнакомец
    terram alicui injicĕre V — хоронить кого-л.
    alicui aquam terramque adimĕre C — лишать кого-л. воды и земли, т. е. объявлять вне закона
    2) тж. pl. земля, страна, край ( abire in alias terras Cs)
    terrae, orbis terrae и orbis terrarum C etc. — (вся) земля, мир, иногда Римская империя
    in terris и per terras C — на земле, на свете
    ubi terrarum? C — где на свете?, где именно?
    nusquam terrarum Just — нигде в мире, решительно нигде
    II Terra, ae f. C, O = Tellus

    Латинско-русский словарь > terra

  • 6 terra

    terra, ae, f. (›das Trockene‹; vgl. τερσαίνω neben torreo u. ex-torris), die Erde, im Gegensatz zum Himmel, zum Meere, zur Luft usw., der Erdkörper, der Erdboden, das Land, I) im allg.: a) der Erdkörper, die Erde, terrae motus, Erdbeben, Cic. u.a.: terra in mundo sita est, Cic.: hunc statum esse huius totius mundi atque naturae, rotundum ut caelum, terra ut media sit, Cic.: terrā caeloque (auf Erden u. am H.) aquarum penuria est, Curt. – im Ggstz. zum Meere, terrae marisque cursus, Verg.: dah. terrā, zu Lande, iter Brundisium terrā petere, Cic.: terrā eodem pergit, Liv.: terrā marique, Cic., od. mari terrāque, Plaut. u. Liv., od. et mari et terrā, Nep., od. pelago terrāque, Ov., zu Wasser und zu Lande, von der Land- und Seeseite (dah. sprichw., terrā marique alqm conquirere, jmd. an aller Welt Enden, überall suchen, Vatin. in Cic. ep. 5, 9, 2: terrā marique omnia exquirere, durchsuchen, Sall. Cat. 13, 3): quisquis mari, quisque terrā venerit, Liv.: hic (moenibus) inclusus non terrā, non mari quicqnam sui iuris cernere, Liv. – in terris, auf Erden, Cic. Cael. 12. Hor. ep. 2, 2, 157. Sen. prov. 2, 6, 9: hanc vitam in terris agere, Verg. georg. 2, 538. – sub terras (in die Unterwelt) ire, Verg. Aen. 4, 654: sub terris (in der Unterwelt) sint iura deûm et tormenta nocentum, Prop. 3, 5, 39. – b) die Erde = das Erdreich, α) übh.: glaeba terrae, Liv.: glaebae terrarum, Lucr.: terram edere (wie γην εσθίειν), Erde essen = ungenießbare Dinge zu sich nehmen, Cels. 2, 7: terra non bibitur, Erde (v. der Hefe), Vopisc. Firm. 4, 5. – mihi terram inice, wirf Erde auf mich, Verg.: eam voraginem coniectu terrae explere, Liv.: has (rates) terrā atque aggere integere, Caes.: manibus sagulisque terram exhaurire, Caes.: aquam terramque petere od. poscere, s. aqua. – terrae filius, Erdensohn = ein unbekannter Mensch, Cic. ep. 7, 9, 1 u. ad Att. 1, 13, 4. Pers. 6, 59; vgl. Min. Fel. 21, 7 u. Lact. 1, 1, 1: terrā orti, Eingeborene, Autochthonen, Quint. 3, 7, 26. – β) die Erde in bezug auf die Beschaffenheit, der Boden, ea, quae gignuntur e terra, die Erd- od. Bodenerzeugnisse, Cic.: terra argillosa aut lapidosa, Varro: terra aut arida aut satiata, Sen.: terra praepinguis et uvida, Colum.: terra sterilis et emoriens, Curt.: neque aliud est colere quam resolvere et fermentare terram, Colum. – c) die Erde = der Erdboden, terrae hiatus, Ov., Sen. u.a. (u. so repentini terrarum hiatus, Cic.): in eo loco dehisse terram, Varro LL. (u. so dehiscat mihi terra! die E. möge sich vor mir auftun, mich verschlingen! Verg.): terram obtueri od. intueri, zur E. sehen, Plaut. u. Caes.: de terra saxa tollere, Cic.: alqm ad terram dare, zu Boden schlagen (strecken), werfen (schleudern), Plaut. u. Liv.: u. so alqm affligere ad terram, Plaut., od. terrae, Ov.: alqm pronum in terram statuere (stauchen), Ter. – d) das einzelne Land, die Landschaft, abire in alias terras, in andere Länder, Cic.: in ea terra, Cic.: terra mea, Ov.: apposit. (s. Drak. Liv. 25, 7, 4), terra Arabia, Plaut.: terra Italia, Varro u. Liv.: terra Africa, Auct. b. Afr. – Plur. terrae, die einzelnen Länder zusammengenommen, die Erde, die Welt, terrae ultimae, Cic.: has terras incolentes, Cic.: pecunia quanta sit in terris, Cic.: orbis terrarum, der Erdkreis, Cic.: orbis terrarum omnium, Cic.: Carthaginienses principes terrarum, Liv.: populus princeps omnium terrarum, Liv. – solvent formidine terras, poet. = die Welt, die Menschen, Verg.: u. so terras coërceat omnes, Ov. – Genet. plur. oft partit. bei Advv. loci, ubi terrarum sumus? wo sind wir doch in aller Welt? Cic.: so auch ubicumque terrarum, Cic.: abire quo terrarum possent, Liv.: quoquo hinc asportabitur terrarum, Ter.: migrandum Rhodum aut aliquo terrarum, Brut. in Cic. ep.: nec usquam terrarum etc., Iustin. – II) personifiz., Terra, die Erde als Göttin, gew. Tellus, Cic. de nat. deor. 3, 52. Varro LL. 5, 57; r.r. 1, 1, 5. Ov. fast. 6, 299. – / in den Augurbüchern tera, s. Varro LL. 5, 21. – archaist. Genet. Sing. terrai, Lucr. 1, 212 u.a., terras, Naev. bell. Pun. 1. fr. 18 Vahlen.

    lateinisch-deutsches > terra

  • 7 terra

    terra, ae, f. (›das Trockene‹; vgl. τερσαίνω neben torreo u. ex-torris), die Erde, im Gegensatz zum Himmel, zum Meere, zur Luft usw., der Erdkörper, der Erdboden, das Land, I) im allg.: a) der Erdkörper, die Erde, terrae motus, Erdbeben, Cic. u.a.: terra in mundo sita est, Cic.: hunc statum esse huius totius mundi atque naturae, rotundum ut caelum, terra ut media sit, Cic.: terrā caeloque (auf Erden u. am H.) aquarum penuria est, Curt. – im Ggstz. zum Meere, terrae marisque cursus, Verg.: dah. terrā, zu Lande, iter Brundisium terrā petere, Cic.: terrā eodem pergit, Liv.: terrā marique, Cic., od. mari terrāque, Plaut. u. Liv., od. et mari et terrā, Nep., od. pelago terrāque, Ov., zu Wasser und zu Lande, von der Land- und Seeseite (dah. sprichw., terrā marique alqm conquirere, jmd. an aller Welt Enden, überall suchen, Vatin. in Cic. ep. 5, 9, 2: terrā marique omnia exquirere, durchsuchen, Sall. Cat. 13, 3): quisquis mari, quisque terrā venerit, Liv.: hic (moenibus) inclusus non terrā, non mari quicqnam sui iuris cernere, Liv. – in terris, auf Erden, Cic. Cael. 12. Hor. ep. 2, 2, 157. Sen. prov. 2, 6, 9: hanc vitam in terris agere, Verg. georg. 2, 538. – sub terras (in die Unterwelt) ire, Verg. Aen. 4, 654: sub terris (in der Unterwelt) sint iura deûm et tormenta nocentum, Prop. 3, 5, 39. – b) die Erde = das Erdreich, α)
    ————
    übh.: glaeba terrae, Liv.: glaebae terrarum, Lucr.: terram edere (wie γην εσθίειν), Erde essen = ungenießbare Dinge zu sich nehmen, Cels. 2, 7: terra non bibitur, Erde (v. der Hefe), Vopisc. Firm. 4, 5. – mihi terram inice, wirf Erde auf mich, Verg.: eam voraginem coniectu terrae explere, Liv.: has (rates) terrā atque aggere integere, Caes.: manibus sagulisque terram exhaurire, Caes.: aquam terramque petere od. poscere, s. aqua. – terrae filius, Erdensohn = ein unbekannter Mensch, Cic. ep. 7, 9, 1 u. ad Att. 1, 13, 4. Pers. 6, 59; vgl. Min. Fel. 21, 7 u. Lact. 1, 1, 1: terrā orti, Eingeborene, Autochthonen, Quint. 3, 7, 26. – β) die Erde in bezug auf die Beschaffenheit, der Boden, ea, quae gignuntur e terra, die Erd- od. Bodenerzeugnisse, Cic.: terra argillosa aut lapidosa, Varro: terra aut arida aut satiata, Sen.: terra praepinguis et uvida, Colum.: terra sterilis et emoriens, Curt.: neque aliud est colere quam resolvere et fermentare terram, Colum. – c) die Erde = der Erdboden, terrae hiatus, Ov., Sen. u.a. (u. so repentini terrarum hiatus, Cic.): in eo loco dehisse terram, Varro LL. (u. so dehiscat mihi terra! die E. möge sich vor mir auftun, mich verschlingen! Verg.): terram obtueri od. intueri, zur E. sehen, Plaut. u. Caes.: de terra saxa tollere, Cic.: alqm ad terram dare, zu Boden schlagen (strecken), werfen (schleudern), Plaut. u. Liv.: u. so alqm affligere ad terram, Plaut., od. terrae, Ov.: alqm pro-
    ————
    num in terram statuere (stauchen), Ter. – d) das einzelne Land, die Landschaft, abire in alias terras, in andere Länder, Cic.: in ea terra, Cic.: terra mea, Ov.: apposit. (s. Drak. Liv. 25, 7, 4), terra Arabia, Plaut.: terra Italia, Varro u. Liv.: terra Africa, Auct. b. Afr. – Plur. terrae, die einzelnen Länder zusammengenommen, die Erde, die Welt, terrae ultimae, Cic.: has terras incolentes, Cic.: pecunia quanta sit in terris, Cic.: orbis terrarum, der Erdkreis, Cic.: orbis terrarum omnium, Cic.: Carthaginienses principes terrarum, Liv.: populus princeps omnium terrarum, Liv. – solvent formidine terras, poet. = die Welt, die Menschen, Verg.: u. so terras coërceat omnes, Ov. – Genet. plur. oft partit. bei Advv. loci, ubi terrarum sumus? wo sind wir doch in aller Welt? Cic.: so auch ubicumque terrarum, Cic.: abire quo terrarum possent, Liv.: quoquo hinc asportabitur terrarum, Ter.: migrandum Rhodum aut aliquo terrarum, Brut. in Cic. ep.: nec usquam terrarum etc., Iustin. – II) personifiz., Terra, die Erde als Göttin, gew. Tellus, Cic. de nat. deor. 3, 52. Varro LL. 5, 57; r.r. 1, 1, 5. Ov. fast. 6, 299. – in den Augurbüchern tera, s. Varro LL. 5, 21. – archaist. Genet. Sing. terrai, Lucr. 1, 212 u.a., terras, Naev. bell. Pun. 1. fr. 18 Vahlen.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > terra

  • 8 terra

        terra ae, f    [TERS-], the earth: locata in mediā sede mundi: umbra terrae.—Person., as a goddess, Terra, Earth, C., O.— The land: res invectae ex terrā: aditum habere ab terrā, Cs.: ipse terrā eodem pergit, L.: nationibus terrā marique imperare, by land and sea: mari terrāque bella commissa: et mari et terrā, N.: mari atque terrā, S.— The ground, earth: terrae motūs, earthquakes: quae gignuntur e terrā: mei sub terras ibit imago, i. e. to the underworld, V.— Soil, earth, ground: terrae filius, son of earth: aquam terramque ab Lacedaemoniis petere, water and earth (in token of subjection), L.: Sicco terram spuit ore viator, V.— A land, country, region, territory: mea, O.: in hac terrā: Gallia, Cs.: eae terrae: qui terras incolant eas, etc.: (Cimbri) alias terras petierunt, Cs.: Terrarum curam accipere, of the nations, V.: Ostendent terris hunc tantum fata, i. e. to men, V.—In the phrase, in terris, in all lands, on earth, in the world: pecunia quanta est in terris, in the world: ruberes, Viveret in terris te si quis avarior, H.—In the phrase, orbis terrarum, or orbis terrae, the world, whole world, all nations: totum orbem terrarum nostro imperio teneri: senatus, id est, orbis terrae consilium.— Plur gen., with adv. of place: Quoquo hinc asportabitur terrarum, to whatever part of the world, T.: ubi terrarum esses, where in the world.
    * * *
    earth, land, ground; country, region

    Latin-English dictionary > terra

  • 9 citimus

    cĭtĭmus, a, um [citer] le plus rapproché.    - stella citima terris, Cic. Rep. 6, 16, 16: l'étoile la plus rapprochée de la terre.    - citima Persidis (s.-ent. loca), Plin. 6, 34, 39, § 213: les régions de la Perse les plus rapprochées [de l’empire romain].
    * * *
    cĭtĭmus, a, um [citer] le plus rapproché.    - stella citima terris, Cic. Rep. 6, 16, 16: l'étoile la plus rapprochée de la terre.    - citima Persidis (s.-ent. loca), Plin. 6, 34, 39, § 213: les régions de la Perse les plus rapprochées [de l’empire romain].
    * * *
        Citimus, pen. corr. Superlatiuum. Cic. Tresprochain de nous.
    \
        Citima terris luna. Cic. Prochaine voisine.

    Dictionarium latinogallicum > citimus

  • 10 propius

    prŏpĭus, compar. de prope plus près. [st1]1 [-] adv.    - propius ad aliquid accedere, Cic. Rep. 1, 12: se rapprocher de qqch.    - quinque stellae, aliae propius a terris, aliae remotius, Cic. Nat. 1, 87: les cinq planètes, les unes plus près des terres, les autres plus éloignées.    - propius inspicere, Sen. Ep. 5, 6 ; 30, 8, etc.: regarder de plus près, avec plus de soin, d'attention.    - nec quicquam propius est factum quam ut... Cic. Verr. 5, 94; Clu. 59: et il s'en fallut de bien peu que... --- cf. Cic. Q. 1, 2, 15. [st1]2 [-] prép.    - proprius + acc.: plus près de.    - propius aliquem, aliquid accedere, Cic. Att. 11, 3, 2; Caes. BG. 1, 46, 1: se rapprocher de qqn, de qqch.    - propius urbem, Cic. Phil. 7, 26: plus près de la ville.    - pars insulae, quae est propius solis occasum, Caes. BG. 4, 28: partie de l'île qui est plus près du coucher du soleil.    - propius + dat.: plus près de.    - propius Tiberi quam Thermopylis de summa imperi dimicare, Nep.: combattre pour l'empire plus près du Tibre que des Thermopyles.    - propius stabulis, Virg. G. 1: plus près des étables. [st1]3 [-] nom. acc. neutre de propior.
    * * *
    prŏpĭus, compar. de prope plus près. [st1]1 [-] adv.    - propius ad aliquid accedere, Cic. Rep. 1, 12: se rapprocher de qqch.    - quinque stellae, aliae propius a terris, aliae remotius, Cic. Nat. 1, 87: les cinq planètes, les unes plus près des terres, les autres plus éloignées.    - propius inspicere, Sen. Ep. 5, 6 ; 30, 8, etc.: regarder de plus près, avec plus de soin, d'attention.    - nec quicquam propius est factum quam ut... Cic. Verr. 5, 94; Clu. 59: et il s'en fallut de bien peu que... --- cf. Cic. Q. 1, 2, 15. [st1]2 [-] prép.    - proprius + acc.: plus près de.    - propius aliquem, aliquid accedere, Cic. Att. 11, 3, 2; Caes. BG. 1, 46, 1: se rapprocher de qqn, de qqch.    - propius urbem, Cic. Phil. 7, 26: plus près de la ville.    - pars insulae, quae est propius solis occasum, Caes. BG. 4, 28: partie de l'île qui est plus près du coucher du soleil.    - propius + dat.: plus près de.    - propius Tiberi quam Thermopylis de summa imperi dimicare, Nep.: combattre pour l'empire plus près du Tibre que des Thermopyles.    - propius stabulis, Virg. G. 1: plus près des étables. [st1]3 [-] nom. acc. neutre de propior.
    * * *
        Propius, Comparatiuum aduerbium. Terentius, Propius obsecro accedamus. Approchons plus pres.
    \
        Castra propius hostem mouit. Liu. Plus pres de ses ennemis.
    \
        Abesse propius ab ortu et diuina progenie. Cic. Estre plus pres.
    \
        Quo propius abes. Cic. D'autant que tu es plus pres. Bud.
    \
        Aspicere res alicuius propius. Virgil. De plus pres.
    \
        Stellae aliae propius a terris, aliae remotius, aedem spatia conficiunt. Cic. Plus pres de terre.

    Dictionarium latinogallicum > propius

  • 11 os

    I ōs, ōris n. (тж. pl.)
    1) рот, уста ( os aquā implere Sen); пасть (Cerbĕri H; перен. belli C); клюв (pulli C, PM); орган речи
    alicui (alicujus) in ore esse rhH., C — быть частым предметом чьего-л. разговора
    aliquem in ore habere C — часто говорить о ком-л.
    in hominum ora abire L (venire Prp, H) — стать предметом общих разговоров (притчей во языцех)
    respondere ore alicujus C — дать ответ через кого-л.
    aliquem ex ore alicujus admirari C — восторгаться кем-л. в чьём-л. изображении
    2) поэт. речь, разговор (o. atque oratio Nep)
    ora sono discordia V — чужой говор, иностранная речь
    o. Latinum PJлатинская речь
    o. promptum Oбойкий язык
    3) красноречие, дар слова ( arbor oris VP)
    4) лицо, обличье
    o. vultusque PJчерты лица
    coram in o. Ter — открыто, в лицо
    o. praebere ad aliquid L — подвергать себя чему-л.
    tria virginis ora Dianae Vтрёхликая дева Диана (т. е. « super terras Luna, in terris Diana, sub terris Proserpĭna» Servius)
    5) наличие, присутствие
    in ore C, Sen (ante ora L, V; per ora Sl, H) alicujus — на глазах у кого-л., в чьём-л. присутствии
    concedere ab ore alicujus Ter — оставить (уйти от) кого-л.
    6) отверстие (dolii L; ulcĕris V; fenestrae V); вход, выход (portūs C; specūs L); расселина, щель или кратер ( montis Sen); устье (fluminis O, VF); источник ( ora fontium O)
    8) голова (Gorgonis o. cinctum anguibus C)
    9)
    o. или o. durum C (impudens Ter, ferreum Su) — наглый вид, нахальство, бесстыдство ( Appii ōs habere C),
    II os, ossis n.
    1) кость; pl. кости или костяк, скелет C etc.
    (in) ossibus V, O или per ossa V — внутри, в глубине души
    ossa legere V, Senсобирать кости после кремации или выбирать из раны осколки кости
    2) косточка (olearum Su; prunorum Pall)

    Латинско-русский словарь > os

  • 12 induco

    in-dūco (arch. indouco, Corp. inscr. Lat. 1, 201 lin. 6. 10. 13. 14), dūxī, ductum, ere, I) (v. duco = ziehen) überziehen, A) etwas über etwas ziehen, um es zu bedecken, 1) im allg.: tectorium, Cic.: coria super lateres, Caes.: colorem picturae, Plin.: aurum ligno, Plin.: marmora rebus, Ov.: varias plumas membris, Hor.: dah. umbras terris, Hor.: nubes terris, Ov.: nubilum, Plin. ep.: nubem, Liv.: pontem, darüber (über den Fluß) schlagen, Curt. – im Bilde, alci magnitudine suā caliginem, jmd. verdunkeln, Vell. 2, 36, 1: cicatricem pati, quam nihil aeque ac necessitas ipsa et dies longa et satietas doloris inducit, verharschen macht, Plin. ep. 8, 5, 3. – 2) insbes., Kleidungsstücke usw. anziehen (vgl. induo no. I), soleas ligneas in pedes od. in pedibus, Cornif. rhet.: manibus caestus, Verg.: alci calceum od. laevum calceum, Suet. u. Plin. – poet. m. Acc., tunicā inducitur artus, Verg. Aen. 8, 457.

    B) überziehen mit etwas, um es zu bedecken, 1) im allg.: scuta pellibus, Caes.: brachia pennā, Ov.: poet., inducta cornibus aurum victima od. iuvenca, mit vergoldeten Hörnern, Ov. – 2) insbes.: a) mit einem Kleidungsstücke bedecken, albenti amictu umeros, Stat. silv. 5, 2, 67: indumenta, quibus erat indutus, calciamenta, quibus erat inductus, Apul. flor. 9. p. 10, 19 Kr. – b) überziehen = ausfüllen, ebe nen, solum, Plin. 2, 194. – c) Geschriebenes in den Wachstafeln ausstreichen, durchstreichen (Ggstz. relinquere, stehen lassen), nomina, Cic.: substituti nomen, ICt. – dah. aufheben, für ungültig erklären, zurücknehmen, rückgängig machen, alci datum (als gegeben) inducere, Cic.: senatus consultum, locationem, Cic.: locationes, Liv.: decretum, Suet.

    C) eintragen = einschreiben in sein Ausgabe- und Einnahmebuch, in rationibus, Cic.: pecuniam in rationem, in Rechnung bringen, Cic.: alci agros pecuniā ingenti, anrechnen, zuschreiben, Cic.

    II) (v. duco = führen) hinein- od. wohin führen, -leiten, -bringen, A) eig.: 1) im allg.: alqm huc, herlocken, Ter.: milites in pugnam, Liv.: exercitum in Macedoniam, Liv., Aegyptum, Liv.: oves in rura, Varro: Romam deûm matrem, Plin. ep.: messorem arvis, Verg. – inter sacra et vota vincula et laqueum, herbeibringen, Tac.: nubila, heraufführen, Ov.: u. so suos ortus (v. der Aurora), Verg. – 2) insbes.: a) jmd. wo einführen, α) in eine Wohnung, in regiam habitandi causā, Caes. – bes. als Gattin heimführen, Lolliam, Tac.: aliquam gravidam penatibus suis, Tac.: filiae novercam, eine St. ins Haus bringen, Plin. ep. – β) in die Arena od. auf die Bühne führen, -bringen, aufziehen-, auftreten lassen, aufstellen, aufführen, im Passiv = aufziehen, auftreten, zur Aufführung kommen, gladiatores, Cic. ep.: iuvenes armatos, Liv.: elephantum in circum, Plin. ep. – personam Britannici iureconsulti, Cic.: inducta est Afranii togata, quae Incendium inscribitur, Suet. – γ) jmd. zum Verhör vorführen, alqm in senatum, Suet. u. Plin. ep., in curiam, Suet. – b) als Anführer Truppen in den Kampf heran-, herbeiführen, turmas, Verg.: phalangem, Curt.: turmas cum elephantis in recusantes, Curt.: hos subruendo vallo, Tac. – c) ein Gewässer wo hineinleiten, aquam in domos, Auct. b. Alex.: mare urbi, Suet.

    B) übtr.: 1) im allg.: alqm in errorem, Cic.: in hanc consuetudinem scribendi, Cic.: novum verbum in linguam, Cic.: discordiam in civitatem, Cic.: litteras quodam modo in corda discentium, Augustin. de civ. dei18, 39. – 2) insbes.: a) antun, verursachen, iniuriam adversus liberos testamento, Gaius dig. – b) animum od. in animum ind., α) es über sich gewinnen, sich in den Kopf setzen, sich entschließen, sich vornehmen, m. folg. Infin., Komik., Cic. u.a. (s. Brix Plaut. trin. 237. Drak. u. Müller Liv. 1, 17, 4. Weißenb. Liv. 27, 9, 9. Müller Anh. II. zu Liv. 2, 5, 7. die Auslgg. zu Sall. Cat. 54, 4): m. folg. ut od. ne od. (bei vorhergeh. Negation) quin od. quo minus u. Konj., es übers Herz bringen, es über sich gewinnen, potuit inducere animum, ut patrem esse sese oblivisceretur, Cic.: animum inducere non potui, ut illum tanto in maerore aspicerem, Cic.: illos patres plebem induxisse in animum, ut (id) infesto exsuli proderent, Liv.: inducere animum possum, ne aegre patiar, Plaut.: non potuisse se inducere in animum, quin... eum vindicaret, Liv.: non sustinui inducere in animum, quo minus illi eodem die facturum me indicarem, quod etc., Plin. ep. – β) die Überzeugung gewinnen, sich überzeugen, m. folg. Acc. u. Infin., induc. in anim., Ter. heaut. tim. prol. 49; Hec. 292. Liv. 2, 54, 5 u. 27, 12, 7: ind. anim., Plaut. Pers. 66. Ter. Andr. 572. Apul. apol. 56 u. 87. – γ) ind. animum ad od. in alqd, den Geist richten auf usw., ind. rursus animum suum ad meretricem, seine Neigung richten auf usw., Ter.: amici iacentem animum excitare inducereque in spem cogitationemque meliorem, bessere H. u. G. in ihm zu wecken, Cic. – c) zu etw. bringen, bewegen, veranlassen, verleiten, verführen, verlocken, vide, quo me inducas, Ter.: alqm ad bellum, Nep.: ad misericordiam, ad pudendum, ad pigendum, Cic.: vocibus adulantium in spem induci, Tac.: mit folg. ut u. Konj., alqm vera ut esse credat quae mentibimur, Plaut.: alqm, ut mentiatur, Cic.: quae te causa ut provinciā tuā excederes induxit? Liv. – m. folg. Infin., tua me virtus inducit noctes vigilare serenas, Lucr. 1, 142: designatum consulem Memmium Pollionem ingentibus promissis inducunt sententiam expromere, quā etc., Tac. ann. 12, 9. – absol., promissis, pretio, spe ind. alqm, Cic.: inductus spe, cupiditate, Cic. – dah. verleiten, anführen = täuschen, alqm, Cic. u. Tibull. – d) einführen, auftreten lassen, α) eine Pers. od. Sache redend, quos ipsos induxi loquentes, Cic.: muta quaedam loquentia, Cic.: Gygen, Cic.: gravem personam, Cic.: Scipionem de re publica disputantem, Augustin.: m. Infin., inducit matrem familias precari Apollinem, Porphyr. Hor. carm. saec. 33; u. so Porphyr. Hor. ep. 1, 16, 73. – u. ein Gespräch, sermonem hominum, Cic.: sermo inductus a tali exordio, eingeleitet worden, Cic. – β) eine Sitte, Sprache u. dgl. einführen = aufbringen, morem novum iudiciorum in rem publicam, Cic.: sermo insiticius et inductus, fremde (Ggstz. patrius), Plin. ep.: si nihil inductum et quasi devium loquimur, Fremdes, Ungehöriges, Plin. ep.: m. hoc u. folg. ut u. Konj., an hoc inducimus, ut non demus beneficia, Sen. de ben. 3, 10, 1. – m. folg. ut u. Konj., inductum in rem publicam, uti duo seu plures summae potentiae dissimiles cognomento ac potestate dispari sint, Aur. Vict. de Caes. 13, 12. – e) jmd. in etw. einführen = über etw. belehren, α) m. dopp. Acc., Aeonas naturam coniugiorum, Tert. adv. Val. 11. – β) mit Acc. pers. u. in u. Acc. rei, alqm in disciplinas dialecticas inducere (einführen) atque imbuere (einweihen), Gell. 16, 8, 1. – f) gleichs. auftreten lassen, aufführen = vorbringen, rationem Epicuri, Cic.: causam, Cic.: dubitationem, den Schwankenden spielen, Tac.

    / Synkop. Perf. induxti, Ter. Andr. 883. – altlat. induxis = induxeris, Plaut. capt. 149. – Imperat. induc, Augustin. serm. 47, 24, arch. induce, Pompon. com. 95. Varro r. r. 3, 2, 18.

    lateinisch-deutsches > induco

  • 13 reddo

    reddo, didī, ditum, ere, zurück-, von sich geben, I) zurückgeben = wiedergeben, wieder abgeben, wieder herausgeben, zurückerstatten, wieder zustellen, 1) denselben Gegenstand (Ggstz. dare, committere, accipere, adimere): α) konkr. Objj.: omne argentum, Plaut.: equos, Cic.: alci pecuniam, Cic.: alci amissa, Liv.: da sodes abs te, ego post reddidero tibi, Plaut.: immo cedo abs te, ego post tibi reddam duplex, Plaut.: meum mihi reddatur, Ter.: ea, quae utenda acceperis, maiore mensurā, si modo possis, iubet reddere Hesiodus, Cic. – obsides, captivos, Caes.: redde hostem, bring wieder her, Ov. – bes. nach einer Unterbrechung, Abwesenheit, aus Gefahr, Mühsal eine Person oder Sache wiedergeben, ut te (medicus) suscitet ac natis reddat carisque propinquis, Hor.: urbem senatui ac populo Romano, templa dis reddita (esse), Tac. – u. so refl., se reddere convivio, sich zum G. zurückbegeben, Liv.: se terris (v. Tageslicht), Verg.: se alci, sich wieder zu jmd. gesellen, Plin. ep.: Teucrûm se iterum in arma, sich den W. der T. wieder stellen, Verg.: ebenso Pass. reddi medial, reddar tenebris, mich zurückbegeben zu usw., Verg.: Daedalus redditus his primum terris, zurückgegeben (nach gefahrvoller Luftfahrt), Verg.: nec post oculis est reddita nostris, bot sich nie wieder dar, Verg.: selten absol., wie Ov. met. 15, 275 sq. (v. einem Flusse). – β) abstr. Objj.: libertatem (Ggstz. lib. adimere), Suet.: antiquum belli decus amissum, Liv.: alci patriam, Liv.: alci ereptum honorem, Verg.: Musis alcis operas, seinen tätigen Zustand wieder zuwenden, Cic. – zugl. m. Infin., tandem sua monstra profundo reddit habere Iovi, Stat. Theb. 1, 616.

    2) einem anderes als Entgelt, in gleichem Maße zurückgeben, wiedergeben, dagegengeben, erstatten, vergelten (Ggstz. dare, sumere, accipere), a) übh.: α) konkr. Objj.: alias tegulas, andere dafür (für die zerbrochenen) einsetzen, Plaut.: oscula, Ov.: pro benefactis alcis ei pretium, Plaut. – β) abstr. Objj.: alci operam, Plaut.: beneficium, Cic. u.a.: pro maleficio beneficium, Ter.: beneficium cum usura, Sen.: pro vita hominis hominis vitam, Caes.: ante illatum terrorem, Liv.: hosti cladem, cladem acceptam, Liv. (s. Fabri Liv. 24, 17, 7. p. 237): gratiam, die erwiesene Gunst zurückerstatten, durch die Tat Dank abstatten, Sall.: u. so gratiam cum magno fenore (v. Weinstock), Colum. – sive paria (verba) paribus redduntur (gegenübergestellt werden) sive opponuntur (entgegengesetzt werden) contraria, Cic. or. 164. – b) insbes.: α) in einer anderen Sprache wiedergeben = verdolmetschen, übersetzen, übertragen, cum ea quae legeram Graece, Latine redderem, Cic.: verba Latine, Ov.: verbum pro verbo, Cic.: verbum verbo, Hor. – β) mündlich zurückgeben, als Nachahmung = wiedergeben, verba bene, v. Papagei, Ov.: de multis verba novissima (von dem Echo als Pers.), Ov.: clamorem, Curt. – als Antwort = erwidern, entgegnen, versetzen, veras audire et reddere voces, Verg.: mutua dicta, Worte wechseln, Ov.: verba tot, nur soviel entgegnen, Ov.: nullam vocem ad minas, Curt.: Aeneas contra cui talia reddit, Verg.

    3) einen Gegenstand dem Ansehen, der Beschaffenheit, dem Wesen nach wiedergeben, abspiegeln, vollständig nachahmen, im Bilde, ἀττικισμος ille reddens Athenarum proprium saporem, Quint.: natus hic vultus tuos reddit, Sen. poët.: tectorium odorem croci saporemque reddit, Plin. – qui te nomine reddet Silvius Aeneas, mit dir gleichnamig sein wird, Verg. – bes. durch Rede, Schrift od. Kunst, reddidisse in loquendo paternam elegantiam, Quint.: in litteris veteres aemulatur, exprimit, reddit, Propertium in primis, Plin. ep.: omnia reddiderat pictor, Petron. – u. im Wesen u. Benehmen, matrem reddit ac refert nobis, Plin. ep.: omnes Catilinas Acidinos postea reddidit, machte durch sein Benehmen Katilina u. seine Rotte zu Acidinern, d.i. ließ K. u. seine Rotte gegen sich als wahre Tugendspiegel erscheinen, Cic. ad Att. 4, 3, 3.

    4) einen Gegenstand in einen entgegengesetzten Zustand zurückversetzen, so und so herstellen, zu dem und dem machen, m. dopp. Acc.: α) alqd od. alqm m. Ang. wozu? durch ein Adi.: viscera saxea, Ov.: domum eius exornatam et instructam fere iam reddidisse nudam atque inanem, Cic.: segetes laetas, Colum.: itinera infesta, Caes.: mare tutum, Nep.: quae res post eum quae essent tuta ab hostibus reddebat, ihm den Rücken sicherte, Caes.: omnia breviora reddet ordo et ratio et modus, Quint. – persönl. Objj., alqm iratum, Cic.: alqm ita placidum mollemque, ut etc., Cic.: alqm hebetem, Cic.: alqm caecum, Cic.: alqm praecipiendo meliorem, Cic.: homines ex feris et immanibus mites et mansuetos, Cic.: formosum adulescentem exsectis virilibus semivirum (zum Kastraten), Lact – selten im Passiv m. dopp. Nom., obscura moto reddita forma lacu est, Ov. met. 3, 475 sq.: alias per sudorem corpus tantum imbecillius redditur, Cels. 3, 3, 19: adeo (eum) caedit, ut Granicus et Aesepus amnes cruenti redderentur, Flor. 3, 5, 17: u. so Iustin. 29, 4, 3; 42, 5, 4; 44, 1, 10. Eutr. 1, 9. – β) alqd od. alqm mit Ang. wozu? durch ein Partic. Perf.: alqd effectum, Plaut.: omne transactum, Plaut.: dictum ac factum reddidi, das war wie gesagt, so getan, das ist alles fertig und abgetan, Ter.: sed iam prior amor me ad hanc rem exercitatum reddidit, Ter. – γ) alqm mit Ang. wozu? durch ein Subst.: alqm avem, Ov.: alqm meum (zu meinem Freunde), hostem Romanis, Nep.: alqm spectatorem, Ov.: alqm ludibrium omnium inter aequales, Iustin. – δ) alqd m. Ang. wozu? durch ut m. Konj., reddes omnia quae nunc sunt certa ei consilia, incerta ut sient sine omni periculo, Ter. Andr. 389.

    II) von sich geben, herausgeben, 1) für jmd. Bestimmtes, jmdm. Gebührendes, Erbetenes abgeben, herausgeben, zustellen, zukommen lassen, a) übh.: alci epistulam, litteras, Cic. (u. so nullae mihi abs te sunt redditae litterae, Br. von dir, Cic.): mandata Augusto Romae (v. Gesandten), Suet. – argentum, Ter.: caprum, Verg.: tunicam non reddere servo, Iuven.: lavacrum et vinum et varium cibum, Cael. Aur.: alci hereditatem, Cic.: suum cuique, Cic.: nomina sua facto, die T. beim rechten Namen nennen, Ov. – praemia debita, Verg.: cetera praemia, Verg.: honorem. Cic.: nec medico honorem (Honorar) suum nec operario mercedem, Augustin.: promissa viro, Verg.: caute vota, erfüllen, Cic.: u. so vota Iovi, Herculi, Ov. u. Suet. – rationem, Rechnung, Rechenschaft ablegen (Aufschluß geben), alci, Cic., alcis rei, Cic., de alqa re, Vitr. – poenas graves impietatis in parentem alcis, büßen, Sall. – So nun α) von Sterbenden, debitum naturae morbo, Nep.: vitam naturae, Cic., u. bl. vitam, Lucr., vitam bene, Cic.: vitam pro alqo, Ov.: animam caelestem caelo, Vell., u. bl. animas, Verg.: u. bl. reddi caelo, Vell.: eum spiritum, quem naturae debeo, patriae reddere, Cic. (vgl. unten no. 2): quod reliquum vitae viriumque, id ferro potissimum reddere volebant, preisgeben, Cic. – β) v. Opfernden, dar bringen, tura lari, Tibull.: liba deae, Ov.: exta Marti, Suet.: u. prägn., super caespitem exta, über den R. (legend) = auf dem R. darbringen, Tac.: u. so lancibus pandis fumantia exta, auf gebogenen Sch., Verg. – γ) v. Schreibenden od. Sprechenden, schristlich oder mündlich zukommen lassen, zum besten geben, berichten, sin nihil praeter iocationem, redde hoc ipsum, Cic.: sed perge, Pomponi, de Caesare, et redde quae restant, Cic.: in eo libro, quo causas eloquentiae reddebamus, Quint. – b) als Zugeständnis zukommen lassen, α) als neue Bewilligung zugestehen, anheimgeben, erteilen, gewähren, zuweisen, suis quaeque temporibus, Curt.: responsa, Verg.: nullo reddito responso, Liv.: conubia, Liv.: peccatis veniam, Hor.: una superstitio (bindende Eid) superis quae reddita divis, Verg. – So nun als gerichtl. t. t.: αα) reddere iudicium, eine gerichtl. Untersuchung erteilen (gewähren), anstellen (von der Obrigkeit, bes. v. Prätor), absol., Cornif. rhet., in alqm, Caes., maiestatis, Tac., de eadem causa iterum, Ter., an reus causa sit mortis, Quint. – ββ) reddere ius, Recht erteilen, sprechen (v. Könige, Kaiser, v. der Obrigkeit, bes. v. Prätor), absol., Tac., alci petenti, Caes.: populo, Liv.: pro tribunali, Suet. – Plur., iura reddere, Liv.: suo regia iura Quiriti (v. Romulus), Ov.: iura adversus paganos, Tac.: reddere iura per pagos vicosque, Tac. – β) als bereits Besessenes belassen, Thermitanis urbem, agros legesque suas, Cic.: civitati suas leges, Liv.: civitati iura legesque, Caes.: Lanuvinis sacra sua, Liv.: omnia sua incolis, Curt. Vgl. Drak. Liv. 9, 43, 23.

    2) aus dem Körper usw. von sich geben = a) ans dem Körper usw. ausstoßen, auswerfen, ausspeien, aspera arteria excipiat animam eam, quae ducta sit spiritu, eandemque a pulmonibus respiret et reddat, Cic.: sonum, einen Ton von sich geben, tönen, klingen (v. musikal. Instrum., Worten usw.), Hor., Sen. u.a.: lenem sonum, Plin.: vocem (v. leb. Wesen), Verg. u. Hor.: crepitum (ventris), v. Esel, Plin.: stridorem, Ov.: murmura, Ov.: flammam, Plin.: sanguinem, Plin. ep.: bilem alvo, Cels.: alvum, urinam, Cels.: calculum urinā, Plin. – bes. v. Gebären, catulum partu, Ov.: vivum onus, Ov. – b) als Ertrag abwerfen, von Grundstücken, fructum (Ertrag), Varro: in pabulo non minus quam in feno, Colum. – v. Getreide, quae siccae moluntur plus farinae reddunt, Plin.: siligineae farinae modius Gallicae XXII libras panis reddit, Plin. – c) Gehörtes, Erdachtes aus dem Kopfe hersagen, aufsagen, vortragen, ea sine scripto verbis isdem, Cic.: rerum multa nomina audita, Quint.: quid cuique vendidissent, Quint.: dictata magistro, Hor.: carmina, Hor.: modos voce, absingen, Hor. – verba male, aussprechen, Ov. – / redideique (= reddidique), Corp. inscr. Lat. 1, 551, 11. – archaist. Futur. reddibo, Plaut. Cas. 129; Men. 1038; Vidul. fr. 4 Stud. (bei Prisc. 6, 32 u. 35. Non. 508, 8): reddebit, Corp. inscr. Lat. 5, 8752. – parag. Infin. reddier, *Arnob. 7, 25 extr. (nach Zinks Vermutung).

    lateinisch-deutsches > reddo

  • 14 abundo

    ăbundo, āre, āvi, ātum - intr. - [st1]1 [-] déborder.    - Liv. 5, 15, 11 ; 30, 38, 10 ; Sen. Nat. 4, 1, 1 ; Virg. G. 1, 115.    - mihi abundat pectus laetitiā, Plaut.: mon coeur déborde de joie. [st1]2 [-] être en abondance.    - quae de terris abundant, Lucr. 5, 920: les productions qui viennent du sol en abondance.    - cf. Liv. 2, 41, 9 ; Sen. Marc. 33, 3 ; Helv. 18, 6. [st1]3 [-] avoir en abondance, être abondamment pourvu de.    - avec abl. equitatu abundare, Caes. G. 7, 14, 3: être abondamment pourvu de cavalerie.    - cf. Cic. Rep. 2, 26 ; Tusc. 5, 44 ; Off. 2, 13 ; etc.    - villa abundat porco, lacte, caseo, melle, Cic. CM 56: la maison de campagne a en abondance les porcs, le lait, le fromage, le miel.    - avec gén. Lucil. 308 ; Manil. 2, 600. [st1]4 [-] absol. être riche, être dans l’abondance.    - Cic. Par. 49 ; Lael. 23 ; Att. 15, 15, 3.    - si quando abundare coepero, Cic. Att. 1, 4, 3: si je deviens riche un jour.    - in illis (causis) magis abundabit orator, Quint.: dans ces causes l'orateur aura un fonds inépuisable.    - syllaba abundat, Prisc.: la syllabe est redondante.    - ex abundanti, Quint. 4, 5, 15: surabondamment. [st1]5 [-] excéder, dépasser.    - avec acc. abundare quantitatem, Dig.: excéder la quantité.
    * * *
    ăbundo, āre, āvi, ātum - intr. - [st1]1 [-] déborder.    - Liv. 5, 15, 11 ; 30, 38, 10 ; Sen. Nat. 4, 1, 1 ; Virg. G. 1, 115.    - mihi abundat pectus laetitiā, Plaut.: mon coeur déborde de joie. [st1]2 [-] être en abondance.    - quae de terris abundant, Lucr. 5, 920: les productions qui viennent du sol en abondance.    - cf. Liv. 2, 41, 9 ; Sen. Marc. 33, 3 ; Helv. 18, 6. [st1]3 [-] avoir en abondance, être abondamment pourvu de.    - avec abl. equitatu abundare, Caes. G. 7, 14, 3: être abondamment pourvu de cavalerie.    - cf. Cic. Rep. 2, 26 ; Tusc. 5, 44 ; Off. 2, 13 ; etc.    - villa abundat porco, lacte, caseo, melle, Cic. CM 56: la maison de campagne a en abondance les porcs, le lait, le fromage, le miel.    - avec gén. Lucil. 308 ; Manil. 2, 600. [st1]4 [-] absol. être riche, être dans l’abondance.    - Cic. Par. 49 ; Lael. 23 ; Att. 15, 15, 3.    - si quando abundare coepero, Cic. Att. 1, 4, 3: si je deviens riche un jour.    - in illis (causis) magis abundabit orator, Quint.: dans ces causes l'orateur aura un fonds inépuisable.    - syllaba abundat, Prisc.: la syllabe est redondante.    - ex abundanti, Quint. 4, 5, 15: surabondamment. [st1]5 [-] excéder, dépasser.    - avec acc. abundare quantitatem, Dig.: excéder la quantité.
    * * *
        Abundo, abundas, abundare. Avoir abondance et foison de quelque chose que ce soit, Estre plein, Abonder.
    \
        Abundare, pro Diuitem esse. Cic. Estre riche.
    \
        Abundare, absolute positum: vt Abundabat fluidus liquor. Virgil. Il y avoit foison et abondance de, etc.
    \
        In omnem partem abundat fons. Plin. la fontaine s'espand de toutes parts.

    Dictionarium latinogallicum > abundo

  • 15 acclinatus

    acclinātus, a, um parf. de acclino; penché, appuyé sur.    - terris maria acclinata, Stat.: mer qui repose sur son lit, mer calmée.
    * * *
    acclinātus, a, um parf. de acclino; penché, appuyé sur.    - terris maria acclinata, Stat.: mer qui repose sur son lit, mer calmée.
    * * *
        Acclinatus, Nomen ex participio. Ouid. Cliné, Pendant, Penchant.
    \
        Vitis acclinata terrae. Ouid. La vigne clinant ou pendant vers terre.

    Dictionarium latinogallicum > acclinatus

  • 16 caelum

    [st1]1 [-] caelum, i, n.: ciseau, burin. [st1]2 [-] caelum, i, n.: - [abcl][b]a - ciel, la voûte des cieux. - [abcl]b - ciel, demeure des dieux. - [abcl]c - climat, l'espace, air, atmosphère. - [abcl]d - le ciel, les nues, le comble du bonheur, le faîte de la gloire. - [abcl]e - voûte, dôme.[/b]    - aliquem in caelum ferre: porter qqn aux nues.    - caeli convexa, n. plur.: la voûte du ciel, la voûte des cieux.    - capitis caelum: la voûte du crâne.    - de caelo missus: tombé du ciel, envoyé du ciel (en parl. d'un homme extraordinaire).    - in caelum suspicere: lever les yeux au ciel.    - de caelo servare: observer le ciel, observer les signes du ciel.    - aditum ad caelum alicui dare: ouvrir à qqn le chemin du ciel.    - de caelo tactus: frappé par la foudre.    - digito caelum attingere: [toucher du doigt le ciel] = être au comble du bonheur.    - Caesar in caelum fertur, Cic.: on porte César aux nues.    - aliquem de caelo detrahere, Cic.: faire descendre qqn du ciel (de son piedestal).
    * * *
    [st1]1 [-] caelum, i, n.: ciseau, burin. [st1]2 [-] caelum, i, n.: - [abcl][b]a - ciel, la voûte des cieux. - [abcl]b - ciel, demeure des dieux. - [abcl]c - climat, l'espace, air, atmosphère. - [abcl]d - le ciel, les nues, le comble du bonheur, le faîte de la gloire. - [abcl]e - voûte, dôme.[/b]    - aliquem in caelum ferre: porter qqn aux nues.    - caeli convexa, n. plur.: la voûte du ciel, la voûte des cieux.    - capitis caelum: la voûte du crâne.    - de caelo missus: tombé du ciel, envoyé du ciel (en parl. d'un homme extraordinaire).    - in caelum suspicere: lever les yeux au ciel.    - de caelo servare: observer le ciel, observer les signes du ciel.    - aditum ad caelum alicui dare: ouvrir à qqn le chemin du ciel.    - de caelo tactus: frappé par la foudre.    - digito caelum attingere: [toucher du doigt le ciel] = être au comble du bonheur.    - Caesar in caelum fertur, Cic.: on porte César aux nues.    - aliquem de caelo detrahere, Cic.: faire descendre qqn du ciel (de son piedestal).
    * * *
        Caelum, caeli, n. g. Quintil. Un burin, et tout autre instrument appartenant ou servant au faict des graveurs.
    \
        Caelum, significat etiam mundum. Varro. Le ciel.
    \
        Calamitosum caelo vectigal. Cic. Subject à gresle, et estre gasté par le mauvais temps.
    \
        Grauis caelo ac terris. Senec. Grief et fascheux à Dieu et aux hommes.
    \
        Caeli aspiratio. Cic. L'aspiration de l'air.
    \
        Conuexa caeli. Virgil. Le ciel qui est courbé.
    \
        Grauitas caeli. Cic. Grosseur d'air, Mauvais air.
    \
        Hiatus caeli a terris. Lucr. L'espace qui est entre le ciel et la terre.
    \
        Morbus caeli. Virgil. Corruption d'air.
    \
        Olympus caeli. Virgil. Le ciel.
    \
        Austrinum. Plin. Air nubileux, Temps couvert, Sombre.
    \
        Bonum. Cato. Bon air.
    \
        Calamitosum. Cato. Subject à gresles et autres tempestes, ou Mauvais air.
    \
        Caliginosum. Cic. Obscur, Morne.
    \
        Crassum, et tenue, contraria. Cic. Air gros, Espez.
    \
        Dubium. Virg. Qui n'est point bien asseuré, tantost beau, tantost laid.
    \
        Eoum. Ouid. La partie du ciel tirant vers Orient.
    \
        Illustre. Valer. Flac. Cler et serein.
    \
        Liquidum. Virg. Pur, Net.
    \
        Nebulosum. Cic. Nebuleux, Morne, Sombre.
    \
        Pacatum. Lucret. Serein.
    \
        Piceum. Valer. Flac. Noir et Obscur.
    \
        Placidum. Sil. Serein. \ Praelatum. Lucan. Fort large.
    \
        Profundum. Virg. Hault.
    \
        Stellans. Lucret. Estelé.
    \
        Vacuum. Virg. L'air. \ Varium. Ouid. Muable.
    \
        Accipere caelo aliquem. Virg. Le recevoir en paradis.
    \
        AEquare aliquid caelo. Virgil. Le faire aussi hault que le ciel, Le faire fort hault.
    \
        AEquare caelum. Ouid. Estre aussi hault que le ciel.
    \
        Allegere aliquem caelo. Seneca. Le mettre et adjouster au nombre et en la compaignie des saincts.
    \
        Arcem caeli annuere alicui. Virgil. Luy donner et ottroyer paradis.
    \
        Aperitur caelum. Seruius. Au matin, quand le jour commence.
    \
        Asserere aliquem caelo. Ouid. Le mettre au ciel en paradis.
    \
        Digito caelum attingere. Ci. Nostri principes digito se caelum putant attingere. Il leur semble qu'ils sont si grans, qu'ils peuvent toucher du doigt au ciel, Il leur est advis qu'ils sont les plus heureux du monde, et si pres de paradis que desja ils y touchent du doigt, qu'ils sont les plus grands gents du monde.
    \
        Ciere caelum tonitru. Virgil. Esmouvoir, Troubler.
    \
        Credere se caelo. Virgil. Voler.
    \
        Detrahere aliquem de caelo. Cic. De grande gloire et hault estat le mettre bien bas.
    \
        Honore caeli dignari aliquem. Ouid. Le reputer digne d'estre mis au ciel.
    \
        Discedere caelum dicitur. Cic. Quand il esclaire, car il semble que le ciel se fende en deux.
    \
        Educere molem caelo. Virg. Jusques au ciel.
    \
        Ad caelum efferre aliquem rumore. Horat. L'eslever et exalter de louanges jusques au ciel.
    \
        It clamor caelo. Virgil. La clameur va jusques au ciel.
    \
        Exaequare caelo aliquem. Lucret. Le faire bien heureux.
    \
        Exiit ad caelum ramis foelicibus arbos. Virg. L'arbre est creu fort hault.
    \
        In caelum ferre. Cic. Mettre jusques aux nues, Louer grandement.
    \
        Per caelum ferri. Virgil. Aller, ou voler en l'air.
    \
        Fugere caelum. Virgil. Se cacher.
    \
        Inficere caelum Iris dicitur. Ouid. Teindre, Peindre.
    \
        Ludunt examina caelo. Vir. Les mouches à miel se jouent en l'air.
    \
        Miscere caelum terramque. Virg. Troubler le ciel et la terre.
    \
        Mutare caelum. Horat. Changer d'air.
    \
        Potens caelo Ereboque. Virg. Ayant puissance au ciel et és enfers.
    \
        Rigare caelum sol dicitur. Lucret. Quand il espard ses raids et sa lumiere par l'air.
    \
        Serenare caelum. Virg. Faire l'air serein.
    \
        Sperare caelum. Virgil. Esperer d'aller en paradis.
    \
        Succedere caelo. Virgil. Monter au ciel.
    \
        In caelo esse. Cic. Estre le plus heureux du monde.
    \
        Tendere ad caelum lumina. Virgil. Jecter les yeulx vers le ciel.
    \
        Tendere caelo palmas. Virgil. Tendre les mains vers le ciel.
    \
        Tenere caelum. Ouid. Estre au ciel.
    \
        Torquere caelum. Virgil. Faire tourner, Gouverner.
    \
        Vertitur caelum. Virgil. L'air se change.
    \
        Teste caelo viuere. Seneca. Vivre au veu et sceu de chascun, Ne point cacher sa maniere de vivre.
    \
        Caelum capitis. Plin. Le crane.

    Dictionarium latinogallicum > caelum

  • 17 caput

    căpŭt, căpĭtis, n.    - voir l'article caput de Gaffiot.    - orth. kaput Vel. Gram. 7,53,7; CIL 14, 2112, etc.; capud CIL 7, 897 --- abl. capiti Virg. En. 7, 668; Catul. 68, 124. [st1]1 [-] tête.    - dammare capitis: condamner à mort.    - caput operire, Cic.: se couvrir la tête.    - caput aperire, Cic.: se découvrir la tête.    - capita aut navia: tête ou navire (= pile ou face). La pièce jetée portait d'un côté la tête de Janus et de l'autre un navire.    - supra caput esse (= imminere, impendere): [être sur sa tête] = menacer.    - capita conferre, Liv. 2: se rapprocher (pour conférer secrètement).    - ire praecipitem in lutum per caputque pedesque, Cat. 17, 9: s'embourber de la tête aux pieds.    - nec caput nec pedes, Cic. Fam. 7: ni queue ni tête (ni commencement ni fin). [st1]2 [-] tête d'un objet: extrémité, bout, pointe, sommet, cime, racine.    - capita vitium (caput vitis): les racines de la vigne.    - caput arboris: la cime de l'arbre.    - caput allii, Col. 6, 34, 1: tête d'ail, gousse d'ail.    - capita tignorum: les extrémités des poutres.    - caput facere, Plin.: pousser, grossir (en parl. d'un furoncle, d'un bouton). [st1]3 [-] source, origine, embouchure (d'un fleuve).    - capita Rhodani: les embouchures du Rhône, les bouches du Rhône.    - caput amnis, Virg.: la source d'un fleuve.    - Nile, pater, quanam possim te dicere causa aut quibus in terris occuluisse caput? Tib.: Nil, ô père, pourrais-je dire pourquoi et en quelle région tu as caché ta source? [st1]4 [-] individu, personne; tête de bétail.    - in capita: par tête, par personne.    - o lepidum caput, Ter. Ad.: ô le galant homme!    - vae capiti tuo, Plaut. Most.: malheur à toi!    - capita vilissima, Liv.: gens de rien. [st1]5 [-] vie, existence; vie civile, personnalité civile, droits civils.    - capite puniri: être puni de mort.    - capitis damnare, Cic.: condamner à mort.    - reus capitis: accusé d’un crime capital.    - deminutio capitis: perte des droits civils.    - capitis demunitio maxima, Dig.: perte de tous les droits civils et politiques.    - capitis demunitio media, Dig.: perte des droits de famille et de cité. [st1]6 [-] tête (siège de l'intelligence), cervelle.    - incolumi capite es? Hor.: es-tu dans ton bon sens? [st1]7 [-] tête, chef, personnage principal, auteur de; (ville) capitale; point capital, partie essentielle; source, origine.    - ego caput fui argento reperiundo, Plaut. As. 3, 3, 138: c'est moi qui ai pris l'initiative de trouver l'argent.    - sine capite manare res dicitur, Cic.: le bruit court sans qu'on en sache l'origine.    - caput est ut: l'essentiel est que. [st1]8 [-] chapitre, article, sommaire, paragraphe.    - a primo capite legis usque ad extremum, Cic. Agr.: depuis le premier paragraphe de la loi jusqu'au dernier. [st1]9 [-] capital, principal (d'une dette, d'une rente...).    - deducere de capite quod usuris pernumeratum esset, Liv.: déduire du capital ce qu'on avait payé d'intérêts.
    * * *
    căpŭt, căpĭtis, n.    - voir l'article caput de Gaffiot.    - orth. kaput Vel. Gram. 7,53,7; CIL 14, 2112, etc.; capud CIL 7, 897 --- abl. capiti Virg. En. 7, 668; Catul. 68, 124. [st1]1 [-] tête.    - dammare capitis: condamner à mort.    - caput operire, Cic.: se couvrir la tête.    - caput aperire, Cic.: se découvrir la tête.    - capita aut navia: tête ou navire (= pile ou face). La pièce jetée portait d'un côté la tête de Janus et de l'autre un navire.    - supra caput esse (= imminere, impendere): [être sur sa tête] = menacer.    - capita conferre, Liv. 2: se rapprocher (pour conférer secrètement).    - ire praecipitem in lutum per caputque pedesque, Cat. 17, 9: s'embourber de la tête aux pieds.    - nec caput nec pedes, Cic. Fam. 7: ni queue ni tête (ni commencement ni fin). [st1]2 [-] tête d'un objet: extrémité, bout, pointe, sommet, cime, racine.    - capita vitium (caput vitis): les racines de la vigne.    - caput arboris: la cime de l'arbre.    - caput allii, Col. 6, 34, 1: tête d'ail, gousse d'ail.    - capita tignorum: les extrémités des poutres.    - caput facere, Plin.: pousser, grossir (en parl. d'un furoncle, d'un bouton). [st1]3 [-] source, origine, embouchure (d'un fleuve).    - capita Rhodani: les embouchures du Rhône, les bouches du Rhône.    - caput amnis, Virg.: la source d'un fleuve.    - Nile, pater, quanam possim te dicere causa aut quibus in terris occuluisse caput? Tib.: Nil, ô père, pourrais-je dire pourquoi et en quelle région tu as caché ta source? [st1]4 [-] individu, personne; tête de bétail.    - in capita: par tête, par personne.    - o lepidum caput, Ter. Ad.: ô le galant homme!    - vae capiti tuo, Plaut. Most.: malheur à toi!    - capita vilissima, Liv.: gens de rien. [st1]5 [-] vie, existence; vie civile, personnalité civile, droits civils.    - capite puniri: être puni de mort.    - capitis damnare, Cic.: condamner à mort.    - reus capitis: accusé d’un crime capital.    - deminutio capitis: perte des droits civils.    - capitis demunitio maxima, Dig.: perte de tous les droits civils et politiques.    - capitis demunitio media, Dig.: perte des droits de famille et de cité. [st1]6 [-] tête (siège de l'intelligence), cervelle.    - incolumi capite es? Hor.: es-tu dans ton bon sens? [st1]7 [-] tête, chef, personnage principal, auteur de; (ville) capitale; point capital, partie essentielle; source, origine.    - ego caput fui argento reperiundo, Plaut. As. 3, 3, 138: c'est moi qui ai pris l'initiative de trouver l'argent.    - sine capite manare res dicitur, Cic.: le bruit court sans qu'on en sache l'origine.    - caput est ut: l'essentiel est que. [st1]8 [-] chapitre, article, sommaire, paragraphe.    - a primo capite legis usque ad extremum, Cic. Agr.: depuis le premier paragraphe de la loi jusqu'au dernier. [st1]9 [-] capital, principal (d'une dette, d'une rente...).    - deducere de capite quod usuris pernumeratum esset, Liv.: déduire du capital ce qu'on avait payé d'intérêts.
    * * *
        Caput, capitis, pen. cor. La teste, Le chef, Caboche.
    \
        Caesaries capitis. Ouid. La perruque.
    \
        Niues capitis. Horat. Cheveuls blancs comme neige.
    \
        Obductio capitis. Cic. Couvrement.
    \
        Anile caput. Ouid. Teste de vieillard.
    \
        Breue. Horat. Court
    \
        Canum. Plaut. Chenu
    \
        Cornigerum caput. Ouid. Cornu.
    \
        Densum caesarie caput. Oui. Qui ha la perruque grosse et espesse.
    \
        Dirum caput. Seneca. Execrable.
    \
        Humanum. Horat. Teste d'homme.
    \
        Obstipum. Horat. Hinard.
    \
        Piniferum caput Atlantis. Virgil. Le sommet de ceste montaigne fort peuplé de pins.
    \
        Pinigerum caput Fauni. Ouid. Couronné d'un chapeau de pin.
    \
        Timidum caput fuga abdere. Virgil. Cacher sa teste.
    \
        Vacuum. Sil. Le taix de la teste vuyde.
    \
        Abdere caput casside. Oui. Mettre son heaulme, ou son armet.
    \
        Abducere caput ab ictu. Virg. Destourner arriere du coup.
    \
        Abcindere caput ceruicibus. Cic. Couper la teste.
    \
        Agitare caput. Ouid. Remuer, Bransler.
    \
        Aperire caput. Ci. Descouvrir, Oster son bonnet, Se desfuler, Se descouvrir la teste.
    \
        Attollere caput. Ouid. Lever.
    \
        Auertere caput. Seneca. Destourner.
    \
        Auferre caput alicui. Seneca. Luy oster la teste, Le descoler, Descapiter.
    \
        Cinctum caput centum luminibus. Ouid. Environné de cent yeulx.
    \
        Decutere caput alicui. Ouid. Luy abatre la teste.
    \
        Deducere de capite. Cato. Attirer du chef, par medecine.
    \
        Demetere caput ferro. Seneca. Trencher la teste.
    \
        Demittere caput. Virgil. Baisser.
    \
        Demulcere caput alicui. Terent. Luy manier la teste doulcement.
    \
        Caput diminuere. Terent. Rompre et mettre en pieces.
    \
        Distinguere caput acu. Claudia. Separer les cheveuls ca et là avec un poinson, Faire la greve.
    \
        Euincire caput foliis. Virg. Couronner d'un chapeau de fueilles.
    \
        In caput tantum excreuit. Quintil. Il n'est creu que par la teste, Il n'ha que teste.
    \
        Expedire caput laqueis mortis. Horat. Eschapper la mort.
    \
        Extollere caput. Cic. Dresser, ou lever la teste.
    \
        Iactare caput vtroque. Virg. Jecter et demener la teste ca et là.
    \
        Ictum caput. Horat. Frappé du vin.
    \
        Imminuere caput alteri. Plaut. Luy rompre la teste en pieces.
    \
        Impedire caput myrto. Hor. Couronné d'un chapeau de murte.
    \
        Impingere caput parieti. Plin. iunior. Heurter de la teste contre la paroy.
    \
        Inuolutum caput. Cic. Envelopé, Couvert.
    \
        Ligare caput vitta. Seneca. Coeffer.
    \
        Limare caput cum altero. Plaut. Mettre les testes ensemble.
    \
        Obnubere caput. Stat. Couvrir.
    \
        Obterere caput saxo. Lucan. Froisser, Casser.
    \
        Occulere caput. Ouid. Cacher.
    \
        Offendit caput ad fornicem. Quintil. Il a heurté de la teste à l'arc de la voulte.
    \
        Operto capite esse. Cic. Avoir la teste couverte.
    \
        Permulcere caput alicui. Sil. Manier doulcement.
    \
        Praecinctus caput pinu. Ouid. Couronné d'un chapeau de pin.
    \
        Praefigere capita in hastis. Virgil. Ficher au bout des picques ou lances.
    \
        Pulsare caput dextera. Seneca. Frapper.
    \
        Recidere caput. Lucan. Trencher, Couper, Oster, Avaller la teste.
    \
        Reflectere caput. Catull. Tourner derriere.
    \
        Rotare caput ense. Lucan. Couper.
    \
        Scabere caput. Horat. Gratter.
    \
        Summittere caput. Seneca. Baisser.
    \
        Superare aliquem capite. Virgil. Estre plus grand que luy de toute la teste.
    \
        Supponere aliquid capiti. Quintil. Mettre quelque chose dessoubz la teste.
    \
        Testor vtrunque caput. Virgil. Je jure par, etc.
    \
        Velare caput veste. Celsus. hoc est, pileolo, d'un bonnet. Bud.
    \
        Audax. Seneca. Homme hardi.
    \
        Charum. Virgil. Cher ami.
    \
        Impium. Seneca. Homme cruel.
    \
        Ingratum. Seneca. Homme ingrat.
    \
        Insuperabile bello. Ouid. Homme invincible par guerre.
    \
        Periurum. Iuuenal. Homme parjure.
    \
        Exerere caput altius vitiis. Ouid. Vaincre et surmonter les vices, Estre dominateur par dessus les vices, Estre homme de bien.
    \
        Insultare capiti. Virgil. Se mocquer de quelcun, Luy dire ou faire quelque oultrage.
    \
        Obligare votis caput. Hor. S'obliger par veu, Faire veu à Dieu.
    \
        Capite censi. Sallust. Le commun populaire, qui n'ha nuls biens, et qui ne bailloit aux Censeurs par denombrement et declaration autre chose que son nom.
    \
        Capitis diminutio. Paul. Abaissement de son estat.
    \
        Caput, pro Vita. vt, Capitis res est: Id est, de vita periculum est. Plaut. Il y a danger de la vie.
    \
        Causam capitis orare. Cic. Advocasser en cause criminelle.
    \
        Dimicatio capitis. Cic. Combat et different quand la vie y pend.
    \
        Capitis iudicium. Cic. Proces criminel.
    \
        Poenas capitis pendere. Ouid. Perdre la vie par punition, Estre puni de la teste, quand il couste la vie, Estre puni par mort.
    \
        Accusare capitis. Cic. Criminellement, De cas de crime.
    \
        Agitur de capite. Cic. Il est question de la vie, La vie y pend.
    \
        Anquirere capite. Liu. Proceder criminellement contre aucun.
    \
        Condemnare capitis. Cic. Condamner à mourir.
    \
        Damnatus capite. Cic. Condamné à mourir.
    \
        Defendere caput et famam alterius. Cic. La vie et la renommee.
    \
        Dependere caput. Lucan. Couster la vie, Bailler la vie.
    \
        Expendere capite poenas. Tacit. Estre puni par mort.
    \
        Luere capite. Liu. Porter punition de mort.
    \
        Persoluere poenas capite. Seneca. Estre puni de mort.
    \
        Petere caput alicuius. Quintil. Tascher à le faire mourir, ou ruiner.
    \
        Capite suo decernere aliquid. Cic. Vtinam meo solum capite decernerem. Qu'il n'y eust que moy en danger.
    \
        Caput legis aut alicuius rei huiusmodi. Cic. Un article.
    \
        Caput, Sors. Liu. Le sort principal.
    \
        Caput, pro Summa. Cic. Caput autem literarum. Le sommaire des lettres estoit que, etc. Les lettres ne disoyent autre chose, sinon, etc.
    \
        Prima duo capita epistolae tuae. Cicero. Les deux premiers poincts.
    \
        Capita rerum expedire. Plaut. Despescher les principaulx poincts de l'affaire.
    \
        Ad capita rerum peruenias. Plaut. Viens au poinct.
    \
        Praetoris caput existimatioque agitur. Cic. La reputation du Preteur y pend.
    \
        A capite arcessere. Vide ARCESSO. Cic. Querir dés le commencement.
    \
        A capite ducere disputationem. Cic. Commencer une disputation dés le commencement.
    \
        In capita. Vide IN. Liu. Chascun par teste.
    \
        Caput, pro fonte et scaturigine, vt Caput Rheni, apud Horatium. La source.
    \
        Caput fluminis. Caesar. La bouche d'une riviere, par laquelle elle tombe et se descharge en la mer, L'issue.
    \
        Caput scelerum. Plaut. La source et fontaine de meschanceté, L'inventeur.
    \
        Fons et caput Socrates. Cic. La fontaine de philosophie.
    \
        Tu es caput huic rei. Plaut. Tu es le conducteur de cest affaire, Tu meines la besongne, Tu en es le chef.
    \
        Illic est huic rei caput. Terent. Il est le principal conducteur de cest affaire.
    \
        Caput autem est hoc. Cic. Le neud de la besongne.
    \
        Deinde imperatori? deinde more maiorum? deinde, quod caput est, amico? Cic. Qui est le principal.
    \
        Caput est ad bene viuendum securitas. Cic. Le principal poinct.
    \
        Nec caput, nec pes sermonis apparet. Plaut. Il n'y a ne fin ne commencement à tes parolles.
    \
        Nec caput, nec pedes. Cic. Il n'y a ne fin ne commencement en cest affaire, Il est tout touillé et meslé.
    \
        Sine capite manare dicitur res. Cic. Quand on en scait qui est le premier qui a semé le bruit, Quand on ne scait dont viennent ces nouvelles.
    \
        Sine capite aliquid audire. Cic. Ouir des nouvelles sans scavoir qui les a apportees.
    \
        In capite Bithyniae. Plin. iunior. és frontieres.
    \
        Capita in libris. Gell. Les chapitres d'un livre.
    \
        Caput frumenti, vestigalium, etc. Cic. L'article concernant la recepte du blé, et du revenu et domaine de la ville.
    \
        Caput facere dicitur apostema vel furunculus aut abscessus. Plin. Abboutir.
    \
        Mouere syluae capita Seneca. Les sommets et coupets des arbres.
    \
        Capita tignorum. Caesar. Le bout des solives.
    \
        Caput vitis. Colum. Le bout de la souche en la vigne.
    \
        Capita habenae. Cels. Les bous.

    Dictionarium latinogallicum > caput

  • 18 consitus

    consĭtus, a, um part. passé de consero, consevi. [st2]1 [-] semé, planté. [st2]2 [-] ensemencé, planté de.    - caeca mentem caligine Theseus consitus, Cat. 64, 208: Thésée aveuglé par d'épais nuages.    - consita terris freta, Virg.: mer parsemée d'îles.    - consitus senectute, Plaut.: accablé de vieillesse.
    * * *
    consĭtus, a, um part. passé de consero, consevi. [st2]1 [-] semé, planté. [st2]2 [-] ensemencé, planté de.    - caeca mentem caligine Theseus consitus, Cat. 64, 208: Thésée aveuglé par d'épais nuages.    - consita terris freta, Virg.: mer parsemée d'îles.    - consitus senectute, Plaut.: accablé de vieillesse.
    * * *
        Consitus senectute. Plaut. Vieillard.

    Dictionarium latinogallicum > consitus

  • 19 coorior

    cŏŏrĭor, īri, cŏortus sum - intr. - [st2]1 [-] naître (d'un seul coup), apparaître, surgir, se lever brusquement. [st2]2 [-] s’élever contre, se soulever.    - cooritur tempestas, Caes.: une tempête s'élève.    - sunt coorta terris, Lucr.: (les animaux) sont nés sur la terre.    - donec insidiae coorerentur, Tac. H. 2, 24: jusqu'à ce que l'embuscade se démasquât.    - de integro coortum est bellum, Liv. 21, 8, 2: la guerre se ralluma.    - risus omnium coortus est, Nep. Epam. 8, 5: tous éclatèrent de rire.    - cooriri in rogationes, Liv.: s'élever contre des projets de loi (les combattre).    - pestilentia coorta, minacior tamen quam perniciosior, a foro avertit... Liv. 4: une peste, qui avait éclaté, plus menaçante que meurtrière, détourna du forum...
    * * *
    cŏŏrĭor, īri, cŏortus sum - intr. - [st2]1 [-] naître (d'un seul coup), apparaître, surgir, se lever brusquement. [st2]2 [-] s’élever contre, se soulever.    - cooritur tempestas, Caes.: une tempête s'élève.    - sunt coorta terris, Lucr.: (les animaux) sont nés sur la terre.    - donec insidiae coorerentur, Tac. H. 2, 24: jusqu'à ce que l'embuscade se démasquât.    - de integro coortum est bellum, Liv. 21, 8, 2: la guerre se ralluma.    - risus omnium coortus est, Nep. Epam. 8, 5: tous éclatèrent de rire.    - cooriri in rogationes, Liv.: s'élever contre des projets de loi (les combattre).    - pestilentia coorta, minacior tamen quam perniciosior, a foro avertit... Liv. 4: une peste, qui avait éclaté, plus menaçante que meurtrière, détourna du forum...
    * * *
        Coorior, cooriris, pen. pro. vel cooreris, pen. cor. coortus sum, cooriri. Se sourdre, Se lever de plusieurs lieux et costez, S'esmouvoir.
    \
        Mare coortum saeuit. Lucret. Enflee, eslevee, esmeue et courroucee.
    \
        Cooriri. Plin. Assaillir son ennemi.
    \
        Ventis coortis. Ouid. Eslevez.

    Dictionarium latinogallicum > coorior

  • 20 crassus

    [st1]1 [-] crassus, a, um: - [abcl][b]a - épais, dense, gros, gras, grossier. - [abcl]b - grossier, lourd, stupide, pesant. - [abcl]c - gras, fertile.[/b]    - eo crassior est aer quo terris propior, Sen. Nat. 7: plus l'air est proche de la terre, plus il est dense.    - crassus ager, Cic.: terre grasse.    - crassiora nomina, Mart. 12: noms barbares.    - crassa Minerva, Hor.: défaut de culture d'esprit. [st1]2 [-] Crassus, i, m.: Crassus (surnom de la famille Licinia). - [abcl][b]a - Licinius Crassus, célèbre orateur, contemporain de Cicéron. - [abcl]b - M. Licinius Crassus Dives (le milliardaire qui s’est enrichi dans des spéculations immobilières plus que douteuses, notamment lors des proscriptions de Sylla, l’homme politique qui a fait partie du premier triumvirat, avec César et Pompée; célèbre aussi pour avoir maté la révolte de Spartacus).[/b] - voir hors site Crassus.
    * * *
    [st1]1 [-] crassus, a, um: - [abcl][b]a - épais, dense, gros, gras, grossier. - [abcl]b - grossier, lourd, stupide, pesant. - [abcl]c - gras, fertile.[/b]    - eo crassior est aer quo terris propior, Sen. Nat. 7: plus l'air est proche de la terre, plus il est dense.    - crassus ager, Cic.: terre grasse.    - crassiora nomina, Mart. 12: noms barbares.    - crassa Minerva, Hor.: défaut de culture d'esprit. [st1]2 [-] Crassus, i, m.: Crassus (surnom de la famille Licinia). - [abcl][b]a - Licinius Crassus, célèbre orateur, contemporain de Cicéron. - [abcl]b - M. Licinius Crassus Dives (le milliardaire qui s’est enrichi dans des spéculations immobilières plus que douteuses, notamment lors des proscriptions de Sylla, l’homme politique qui a fait partie du premier triumvirat, avec César et Pompée; célèbre aussi pour avoir maté la révolte de Spartacus).[/b] - voir hors site Crassus.
    * * *
        Crassus, Adiectiuum. Gros, Espez.
    \
        Agri crassi. Cic. Fort bons et fertiles, Gras.
    \
        Crassus homo. Terent. Gros et gras.
    \
        Toga crassa. Horat. Robbe grosse et espesse.
    \
        Crassa Minerua aliquid facere. Hor. Grossement et lourdement.

    Dictionarium latinogallicum > crassus

См. также в других словарях:

  • Terris — were a Welsh indie band. Founded in Newport in 1998, they were fronted by Gavin Goodwin, supported by Alun Bound on guitar, Neil Dugmore on keyboards and Owen Matthews on drums.The band released Trial by Fire , their first EP, in 1999 and signed… …   Wikipedia

  • Terris Moore — (April 11, 1908, Haddonfield, New Jersey November 7, 1993, Cambridge, Massachusetts) was an explorer, mountaineer, light plane pilot, and the second president of the University of Alaska. Moore attended schools in Haddonfield, Philadelphia and… …   Wikipedia

  • Terris Moore — (né le 11 avril 1908 à Haddonfield, New Jersey, mort le 7 novembre 1993 à Cambridge, Massachusetts) était un explorateur, alpiniste, pilote d avions légers, et le deuxième président de l Université d Alaska. Moore suivi ses études dans des écoles …   Wikipédia en Français

  • terris — obs. form of terrace …   Useful english dictionary

  • Terris — An interesting name of Scottish origin this is a dialectal variant of the locational name Tarras, from a place so called in the parish of Rafford, Moray. The derivation of this surname is possibly from the Olde French terrace , meaning Rubble or… …   Surnames reference

  • Norma Terris — Terris, circa 1929 Norma Terris (November 13, 1904, Columbus, Kansas November 15, 1989, Lyme, Connecticut) was an American musical theatre star. Her mother, a singer, named her after the heroine of Bellini s opera, Norma. Born Norma Allison, she… …   Wikipedia

  • Terris — nm torchis Normandie …   Glossaire des noms topographiques en France

  • terris et catallis tentis ultra debitum levatum — /tehras et katslas tentas altra debatam laveytam/ A judicial writ for the restoring of lands or goods to a debtor who is distrained above the amount of the debt …   Black's law dictionary

  • terris liberandis — /tehras libaraendas/ A writ that lay for a man convicted by attaint, to bring the record and process before the king, and take a fine for his imprisonment, and then to deliver to him his lands and tenements again, and release him of the strip and …   Black's law dictionary

  • Pacem in Terris — Жанр: Энциклика …   Википедия

  • Norma Terris Theatre — At the Norma Terris Theatre in Chester, Connecticut, Goodspeed Musicals develops new musicals and nurtures emerging artists. Dedicated in 1984[1], the theatre is named in honor of the actress Norma Terris, star of Jerome Kern’s Show Boat and a… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»